Posten kjem fram...trur me

Iallfall har me den siste tida fått ikkje mindre enn to takkekort i posten. Det eine frå dåpsbarnet Kaia og foreldra Anita og Tom i Stavanger. Det andre frå konfirmanten Hanne på Bømlo. Tusen takk!

Få ting slår det å kikka på ein uopna konvolutt som har klart å komma seg velberga fram, heilt frå Norge til Ngaoundéré. Ein kan e-posta, fjesboka og blogga så mykje ein vil, det er liksom noko anna å kunna halda informasjonen i nevane, kjenna tyngda av papiret og luktene det har fanga opp undervegs.

Når me trur at posten kjem fram, skuldast det enkelt og greitt at me slettes ikkje veit om det er andre brev og pakkar som er sendt og som er blitt borte undervegs. Det hender jo, og det kamerunske postvesenet er kanskje ikkje heilt skuldfri når slike ting skjer...

Særleg når folk skal senda pakkar, er det lurt å senda oss ein...eh...e-post, så veit me iallfall at me kan ned på postkontoret å røkta etter frå tid til annan.

I mellomtida får dei to takkekorta heidersplassen på skjenken. Kor lang tid dei har brukt på vegen, veit me ikkje. Men korta er iallfall eit synleg prov på at posten til tider kjem fram.