Barnegråt i natta

Tre, fire gonger i året får sjukehuset til kyrkja i Ngaoundéré inn forlatte barn. I sist veke blei eit nyfødt jentebarn funne ved ein tilfeldighet (styrelse?) seint på kvelden utanfor huset til nokre vener av oss.

Å føda heime var ikkje så uvanleg i Norge i gamle dagar. I Kamerun skjer det framleis i forholdsvis stor målestokk, og som regel går det bra.

Og av og til går det bra, utan at det treng vera så bra likevel. Her er noko som skjedde i forrige veke:

Jofrid fekk tysdag besøk av ei som med jamne mellomrom kjem for å slå av ein prat. Litt inn i samtalen spør ho om eg har høyrt at ho fann ein baby. Eg var i stuss over om eg hadde høyrt rett og ba ho gjenta det ho sa. Og jo, det stemde det eg hadde høyrt - ho hadde funne ein baby i tunet utanfor huset.

Tilfeldighetene eller ein styrelse frå oven gjorde at babyen blei funnen. Morgonen same dag hadde dottera i huset selt bananar langs sjukehusvegen for 100 Fcfa til ein mann som skulle senda bananar med ungane på skulen. Bananseljaren hadde ikkje vekslepengar, og mannen kom derfor heim til henne om kvelden, lenge etter mørkets frambrot, for å henta det han hadde til gode.

Idet han kjem inn i tunet, høyrer han barnegråt frå ein eller annan stad i mørkret. Etter å ha fått vekslepengar, ber han mora i huset om å bli med ut for å sjå kor gråten kjem frå. Inntulla i eit handklede ligg ei aldeles nyfødt jente som har fått navlestrengen avriven og gjenknytt med ein flik av ein plastpose.

Venninna får mannen med seg som vitne og tar barnet med seg opp til sjukehuset i nærleiken. Der hender det at barn blir lagt igjen, og sjukehuset har rutinar saman med sosialmyndighetene i byen om korleis dei skal handtera forletne barn. Jenta blir vege på fødeavdelinga og viser seg å ha ei vekt på heile 3200 gram, som er ei god fødselsvekt i Kamerun.

Kva som nå vil skje med barnet, er ikkje godt å vita. Vanlegvis tar sosialtenesta på sjukehuset kontakt med sosialkontoret i byen, som igjen sender barna til eit adopsjonssenter i Yaoundé. Politiet blir også kontakta, og det blir starta etterforsking, men som regel er det ikkje muleg å finna foreldra til barna som blir etterletne.

I etterkant av historia snakka Jofrid og venninna saman om korleis noko slikt kan skje. Kva tenkjer mora som truleg aldri får møta barnet sitt og vita kva som skjer med det? Kva slags situasjon er det som har gjort at ho har valt denne løysinga? Og kva slags liv vil barnet få? Me konkluderte iallfall med at Gud ønskjer at dette barnet skal leva vidare.

I verste fall kunne barnet ha blitt liggjande heile natta ute, om det ikkje var for banankjøparen som kom og skulle ha att vekslepengar. For oss er det uansett ein påminnar om kor viktig det er å ha eit godt utbygd helse- og sosialtilbod der ein kan fanga opp situasjonar som denne, og der mor og barn kan få rammer til å leva liva sine saman.

Sjukehuset i Ngaoundéré, som kyrkja driv, er ei viktig brikke i eit slikt tilbod. Her kan kvinner komma og føda i trygge omgivelsar og samstundes få gode råd og vink med seg på vegen vidare.

Samstundes tenkjer me på mora og/eller familien som ikkje ser nokon annan utveg enn å forlata barnet, heilt åleine, midt ute på ein gardsplass, ikkje med anna ein eit handklede som påkledning og ein plastikkpose som madrass. Livet er tøft for mange i Kamerun, og me kan vel knappast ana sorga og smerten som ligg bak ei slik handling.