Flammar på vegen mellom Tcholliré og Benoué-nasjonalparken. Biletet er tatt søndag 9. januar.
Ja, dei siste par månadene har det verka slik. Det ulmar og brenn i mest kvar ein krik og krok for tida. Når me spør om kvifor, får me ymse svar. Nokre meiner at brenninga er naudsynt for å få opp nytt og friskt beitegras. Andre seier at brenninga opnar opp landskapet og gjer det lettare for kveg og folk å ta seg fram. Atter andre meiner det er på grunn av jakta, for å gjera jobben enklare for jegrane.
Ein ting er iallfall sikkert, brenning er definitivt ikkje ein ufarleg syssel. Kvart år høyrer me om mennske og heile landsbyar som blir tatt av flammane. Og det har undra oss meir enn ein gong korleis i all verda "brennarane" klarer å ha kontroll på flammane - nå som alt er tørrare enn tørt. Som regel går det trass alt godt, sjølv om det både kan sjå og lukta dramatisk ut når vinden tar tak i eldtungene og blandar røyken med tørketidsstøvet.
Eit anna fenomen som me også har sett i svartsvidde terrenget, er at det spirer i grønt berre dagar etter at flammane har herja. Det finst altså frø som toler ekstrem varme, ja, som ifølge naturfaglærar Harald Solås endåtil kan vera avhengig av ekstrem varme for å spira. Fascinerande er det iallfall å sjå noko irrgrønt i alt det svarte.
Her er nokre fleire bilete av "Kamerun i flammar":
Begge bileta over er frå vegen mellom Tcholliré og Benoué søndag 9. januar.
På fottur rundt Mballang-sjøen. Stiane lyser nærast oransje i det brente terrenget.
Ei heil branngate som klyv friskt i åssida. Stakkars den som måtte vera uheldig å brenna inne!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar