Fotogene, ikkje sant?
Akkurat nå er det vårt store teologiske spørsmål. I skrivande stund forsøker ei av desse svarte grashoppene å komma seg inn vindauga på kontoret. Dunk, dunk, dunk.... Dumme som fy (korleis i all verda har ho tenkt å komma seg inn eit lukka vindauge?) - i tillegg til å ha ein paradoksal evne til å komma seg inn i husa likevel. Noko av det me hugsar best frå første økt i Kamerun for ca 10 år sidan, var ein morgon Trond skulle på jobb på radiostudioet. Då var rutinen slik at Jofrid sto klar med sopelimen når ytterdøra skulle opnast. Denne gongen var det 40-50 svarte grashopper som ville inn, medan husbonden ville ut. Sopelimen fekk anten sveipt dei vekk eller dunka dei flate i bislaggolvet. Ikkje eit vakkert syn, akkurat. Det er morgonar me minnest med gåsehud. Og nå er det altså criquetsesong igjen, i skiftet mellom regntid og tørketid. Då kjem dei i svermar - inn under senger, bak skap, inn i dusjen og inn i myggnettingen - akkompagnert av eit evinneleg gnikk og gnål. Det er derfor ikkje utan grunn av me stadig vender tilbake til spørsmålet: Kvifor skapte Gud criquetar? Finst det eit sakleg argument der ute? Er det teologisk grunnlag for å hevda at Vårherre rett og slett kan ha hatt ein dårleg dag på jobben?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar