...heiter det. Heime hjå oss er det motsett; me treng ikkje å gå til mauren - den kjem til oss. I strie straumar. Her ein kveld strødde me litt sukker på kjøkkenbenken. Målet var å knipsa dei brune, flittige gjestene våre på nært hald. Og ganske rett. Morgonen etter stod det to krabatar og svaia i sukkerrusen. Eg fekk tatt to-tre raske bilete før dei oppdaga faren og pilte av stad ned i ei glipe som det finst mange av på kjøkkenet vårt. Mange slags gjester har me også. Kakerlakkar er ikkje eit uvanleg syn, og på rommet til Amalie har ei firfirsle installert seg. Folk som har budd i dette huset før, har jamvel hatt besøk av slangar. Me får håpa at dei held seg unna. I sist veke blei det tatt ein ny slange i hagen vår. Den andre på halvannan månad. Kva type det var, veit me ikkje. For då me skulle sjekka det ca 40 cm lange kadaveret, hadde mauren (ja, han er flittig) forsynt seg så grådig alt, at skinnet var ugjenkjenneleg. Men heller ein flittig maur enn ein giftig slange!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar