Godt å vera tilbake

Det har gått sju år sidan me var i Kamerun som familie sist. Ikkje så lang tid, kanskje, men mykje har endra seg på desse åra. Mest merkbart er fråveret av søppel. Medan ein før måtte svinga utanom stinkande båshaugar i vegbanen, framstår nå Ngaoundéré som ein innbydande by med sitt mylder av fotgjengarar, motorsyklar og tallause handelsboder - det heile presentert på så å seia gullreine vegar.

På sjølve stasjonsområdet der me skal bu, er det derimot ikkje skjedd store endringar. Det einaste er at me skal bu i eit anna hus enn sist - elles er det meste ved det same. Aller kjekkast er det å få helsa på gamle kjente, så som vaktmeister Philip og brødbakaren Soulange.

For Jone og Amalie har det nok vore ein spesiell dag å kjenna lukter og høyra lyder som gir gjenklang ein stad i minnet. Dei seier sjølve at dei ikkje hugsar stort (var fire og seks år då me reiste til Norge), men det vil nok komma nokre "déjà vu"-opplevingar etter kvart. Også for oss vaksne er det litt spesielt å vera tilbake som familie på ein stad der dei to eldste hadde dei fleste av sine første barneår. Her er det mange gode minne som poppar opp. Det blir nok tur til Kaffisteinen med det første - eit ynda turmål i "gamle dagar".

I morgon kjem kokka vår, Esther, for å hjelpa oss med matlaging og husreingjering. Me gler oss til å helsa på henne igjen - og til å få så god hjelp i huset. For oss vaksne byr morgondagen på innføringskurs (det har skjedd ein del administrative endringar på feltet som me må få med oss), medan ungane skal ha aktivitetsdag.

Nå er det på tide å runda av for kvelden. Har nokre timar med svevn å ta att etter togturen (sjå biletet som Amalie tok av den trøtte gjengen) og då er det greitt å komma i seng før midnatt...